Nationale leugen

Onze zoon heeft altijd al zo zijn twijfels gehad. Hij liep nog in de luier toe hij heel opmerkzaam opmerkte dat er wel veel verschillende sinterklazen waren. Om de grote nationale leugen in stand te houden negeerden wij deze opmerking. Hij kon nog maar nauwelijks praten toen we hem s'morgens met zijn kadootje bij de brievenbus aantroffen. Al passend en metend met zijn kadootje dat toch wel veel te groot was en dus nooit door de brievenbus past. Hij keek ons aan met een blik van:"wie wil je nu voor de gek houden, mij of jezelf".
Zijn twijfels werden al gauw met zijn zus besproken die er tot dan toe nog heilig in geloofde. Maar tegen zoveel bewijslast was ze niet bestand. Dan maar aan mama vragen of sinterklaas nou wel of niet bestaat. Enigzins geschrokken van de vraag ( we hadden deze nationale leugen toch nog wel een aantal jaartjes in stand willen houden) vond ik dat ik er toch wel eerlijk op moest antwoorden. Een eerlijke vraag verdiend een eerlijk antwoord. En je wil als ouder toch ook geloofwaardig blijven. Als je hier geen eerlijk antwoord op geeft dan geloven ze je misschien ook niet als je verteld dat taxusbessen dodelijk zijn. ( om maar een bizar voorbeeld te noemen)
Dochterlief kent nu de waarheid. Sinterklaas bestaat niet (meer) en papa en mama kopen de kadootjes.
Met dit bericht ging ze opgetogen naar haar broer. Die broodnuchter reageerde"dat wist ik allang". Als ingewijde van dit grote geheim moet ze nu alleen nog leren dat ze het niet van de daken moet schreeuwen. Want sommige papa's en mama's houden de grote nationale leugen nog graag eventjes in stand.